მაგრამ რატომ ხდება ასე, რომ სურამი თავს გაყვარებს და შემდეგ ძნელია ამ გრძნობიდან თავის დაღწევა ? უკვე 13 წელია რაც სურამში ვცხოვრობ (უფრო სწორად 13 წელი და 4 თვე )სასიამოვნო შერძნებაა , როდესაც მიდიხარ ქუჩაში და ხედავ ნაცნობ ადგილებს როდესაც ხვდები , რომ სურამის დეტალები , რომლებიც შეიძლება სხვისთვის ძალიან უმნიშვნელოა შენთვის ძალიან მნიშვნელოვანი იყოს .განსაკუთრებით მიყვარს ზამთარი სურამში . ზამთარში მალე ბინდდება , როგორც მონადირე ეპარება მსხვერპლს ,ისე ეპარება ბინდი ზამთრის საღამოს . ძალიან ლამაზია სურამში ზამთრის საღამო , როდესაც მოყინულ გზაზე ცურაობ , ამ დროს თოვს , ქუჩაში გამვლელლ-გამომვლელი იშვიათად გხვდება , სიჩუმეს სიცილი არღვევს , რადგან შენმა დამ რამე სასაცილო თქვა ან ყვირილი კაცისა , რომელსაც მანქანა თოვლში ჩაუვარდა და ვეღარ ამოჰყავს , სასოწარკვეთილი ყმული ძაღლისა , რომელსაც რამდენიმე წუთში სხვა ძაღლებიც აჰყვებიან .ულამაზესია , როდესაც გადაჰყურებ თოვლში ჩამალულ პატარა დასახლებას, სახლების საკვამურიდან კვამლი ამოდის, ზოგ სახლში იცინიან , ზოგგან ტირიან , ზოგი მარტოა , ზოგი კი ოჯახთან ერთად. ეს კი ზამთარში გაყინულ გულს გითბობს . გახალისებს ზაფხული , როდესაც აქ ხალხი ჩამოდის . ამ დროს სურამის ქუჩები ძალიან ხმაურიანი ხდება . გინდება იდგე შორს და უყურო ბედნიერ ხალხს და ხმაურიან სურამს ,დახუჭო თვალები , რადან გინდა ეს წამი დიდხანს გაგრძელდეს .
ნუთუ შესაძლებელია ყოველივე ამის შემდეგ არ გიყვარდეს სურამი ? ადგილი , რომელიც ყველა ადამიანს უღებს თავის ჯადოსნურ კარს და აგრძნობინებს ცხოვრების დინამიკას , ჩემი სურამი ყველაზე თბილი და ტკბილია .
 |
| Add caption |
No comments:
Post a Comment